Het is wat stiller hier de laatste tijd, in deze blog wil ik jullie meenemen naar waarom en wat er zich zoal in mijn leven afspeelt.
Zwangerschap
Zoals veel van jullie weten ben ik zwanger, 35 weken nu. Dat maakt dat ik vaak moe ben. Daarnaast was mijn man weer fulltime aan het werk waardoor de zorg van onze peuter grotendeels op mij terecht kwam. Als die sliep, sliep ik ook. Daarmee vielen die uurtjes dat ik aan Autivisme kon werken weg. Jammer, maar het is niet anders.
Het nieuwe huis
Sinds 2 augustus hebben wij de sleutel van ons nieuwe huis. We zijn dus veel daar en aan het klussen. Ik ben blij dat ik ook wat kan doen. Het huis zal meer ‘van mij’ voelen als ik met mijn handen wat van mijn stijl heb kunnen aanbrengen. Ik was dus dolgelukkig dat we verf vonden die je als zwangere kunt gebruiken en dat het fysiek prima lukte om wat wandjes te kunnen doen.
Vandaag heb ik ervoor gekozen een dagje rust te nemen. Dat vind ik moeilijk want ik zou het liefst doorgaan. Maar mijn lichaam geeft duidelijk aan rust nodig te hebben. Ook in deze zwangerschap leer ik veel over mijn eigen grenzen en zelfzorg. Gelukkig hebben we hulp. Onze ouders zijn al bezig geweest, helpen met ons kind en natuurlijk zijn er wat vrienden.
Overprikkeling ligt natuurlijk ook op de loer. Elke dag 90 km rijden, mensen over de vloer, herrie..het valt allemaal niet mee. Ik merk echt dat als ik naar een bouwmarkt ga, ik niet meer van mijzelf hoef te verwachten dat ik nog naar een supermarkt ga die dag. De consequenties dienen zich dan vanzelf aan in de avond of nacht (stress, nachtmerries, rusteloosheid).
Goed voor jezelf blijven zorgen is dus bittere noodzaak en ik moet zeggen dat dit mij echt goed lukt nu. Dat is wel anders geweest in mijn leven. Gezonde voeding hoort hier ook bij en na een paar dagen pizza bestellen enzo had ik er genoeg van en sindsdien heb ik al een aantal gezonde maaltijden gekookt in het nieuwe huis. Dat is een mooie inwijding, goed voor iedereen, en ook gewoon gezellig en fijn om met de klussers in de tuin te eten.
Het is heel rustig daar. De lucht ruikt fijn. Het huis straalt een soort kalmte uit. Toen we maandag de sleutel kregen danste onze peuter enthousiast rondjes door de huiskamer en sliep later die week zelfs in de middag al op eigen kamer. Oh en we hebben toffe buren!
EHBO momentje bij de peuter
De afgelopen weken waren er nog twee kleine avonturen. De eerste was dat onze peuter op een zondagmorgen een ‘gat in het hoofd’ kreeg. De val was klein en deed weinig zeer maar ik zag gelijk: dat moet gehecht worden. En inderdaad. Zo zaten wij even later in een ziekenhuis met de puk. Die leek er amper pijn of hinder aan te ondervinden gelukkig. De kleine is nogal een wildebras dus het is heel wat dat dit pas na het 2e levensjaar gebeurde. Het was wel pittig voor mij maar ik kan ook met vertrouwen en trots zeggen dat ik dat goed gehandeld heb: kind troosten, de boel inschatten, man roepen, EHBO toepassen, huisartsendienst bellen. Ook hebben we ons kind verteld wat er precies ging gebeuren. Iets waar ik veel behoefte aan had als kind. Eerlijk: het lijkt erop alsof dit alles voor mij het ergste is geweest. De kleine was vooral erg blij met de sticker van de dokter. Ik heb op een ander moment even gehuild.
Covid-vaccinatie aka autisme-upgrade
Het andere avontuur was mijn 3e autisme upgrade dit jaar. Na de kinkhoestbooster en Covid vaccin 1, stond nu 2 op de planning (Pfizer). Dit was een klassieke fout met enige educatieve waarde:
de vorige twee keren waren zo goed gegaan dat ik even vergat dat ik autistisch was. Zonder petje, oordopjes of begeleiding arriveerde ik op de locatie. Daar aangekomen stond er een rij. Ik zag wat gebeuren waar ik wat stress van kreeg. Ook waaide het dus de tent klapperde heel hard en er was piepend metaal te horen.
Toen was ook nog eens de rij voor het loket lang, want net voor mij ging er iets mis. Mijn buik was erg zwaar en ik merkte eigenlijk op dat moment al dat ik me niet zo fijn meer voelde. Ik ging op mijn hurken zitten en keek om mij heen of ik een beveiliger om hulp kon vragen maar die waren te druk. Toen ik dan eindelijk na het loket mij bij de arts moest melden (want zwanger en allergieën) was ik zo overprikkeld en in de stress dat ik non-verbaal ging.
Tijd voor de autipas.
Ik haalde deze uit mijn portemonee en leg die voor haar neer, terwijl ik mijn oren dichthou en ongelukkig voor mij uit kijk. Ze zegt dat ze het begrijpt, de herrie voor haar vervelend is maar voor mij helemaal rot moet zijn. Ik knik. Ze vraagt of ik het fijn vind als ze mij nu begeleid. Ik knik. Ze vraagt of ze even weg kan lopen om het te regelen en het uit mag leggen aan collega. Ik knik.
Ze komt terug en legt uit dat ze met mij mee loopt naar de plek waar geprikt wordt en dat ik voor mag. Daar zit de collega/prikker in kwestie al klaar. Ze geeft me een chocolaatje en vraagt welke arm ik wil. Ze proberen me wat af te lijden door me te feliciteren met de zwangerschap. De arts houdt mijn hand vast terwijl ik gevaccineerd wordt en begin te huilen. Daarna moet ik lachen want het doet geen pijn. Ik ben heel erg opgelucht op dat moment. We blijven even zitten en ik begin opgewekt te praten en kan ze nu wel aankijken.
De arts loopt nog even met mij mee naar de EHBO. Net als vorige keer moet ik hier even plaatsnemen vanwege mijn contra-indicaties. Uit voorzorg. Ze vraagt gelijk of ik in de tent mag zitten. Dat is super want daar zijn nog minder prikkels. De broeder vraagt ‘je wilt zeker niet gezellig kletsen’ waarop ik instemmend knik. Ik krijg nog wat frambozenlimonade en vermaak mijzelf met FB. Na een halfuur voel ik me nog steeds prima en zeg dat ik naar huis ga. Hij roept me nog na ‘het was gezellig!’ en ik moet onbedaarlijk lachen.
Later krijg ik op mijn kop van mijn buurman: was toch niet alleen gegaan, hij had met mij mee kunnen gaan. En of ik een ijsje wil.
