Hoera, het is een mensje!
De tijd is voorbijgevlogen. In tegenstelling tot de eerste zwangerschap, die zo’n drie jaar leek te duren, ben ik verbaasd dat ik alweer bijna het derde trimester in ga.
Magisch
Het wonder wat zich afspeelt in mijn lichaam zorgt momenteel voor een abonnement op Rennie’s, blaasjes eczeem met als ik geluk heb alleen op mijn benen, het continu trek hebben in allerlei zooi wat je sowieso niet eens zou moeten willen eten, of in ieder geval niet in deze frequentie, en natuurlijk het elegant als een gestrande schildpad spartelend aan mijn man vragen of die mij overeind sleurt, als ik weer eens door de bank verzwolgen lijk te worden. Oh, en had ik al genoemd dat een hernia in je onderrug ook fan-tas-tisch is als je rond en zwaar wordt? Heel magisch, dit alles.
Verloskundige
Ondanks dat ik een wat betere praktijk dan de vorige keer heb gevonden, had ik toch weer het ongenoegen met een verloskundige geconfronteerd te worden die ik haar baan niet waard vind. Een beetje het type beruchte tandarts van 30 jaar terug. Ze presteerde het zoveel door mij heen te praten, dat ik niet alleen mijn vragen niet kon stellen en geen zin af kon maken, maar ook letterlijk de volgende zin uit kon spreken zonder dat zij mij hoorde: ‘of, u onderbreekt mij weer, zodat u ook dit keer niet meekrijgt wat ik eigenlijk probeer aan te geven’. Ik begon te trillen en overwoog halverwege het gesprek al om gewoon weg te lopen. Echter had ik erg uitgekeken naar het hartje te luisteren. Toen ik op de behandeltafel lag, had ik mijn armen opgetrokken. Ruw en plotseling pakte zij een pols en duwde die naast mijn heup. Spra-ke-loos. Bevroren. Verontwaardigd. Had ik hiervoor nou een uitgebreide intake met haar collega gehad over autistisch zijn, mijn negatieve vorige ervaringen en mijn behoefte aan consent? Vervolgens pakte zij mijn handen en begon hard op mijn buik te duwen, ‘voel maar, je baarmoeder komt nu tot hier’. Yikes on several fucking bikes. Gratis suggestie: ‘oh je baarmoeder komt al tot boven je navel, dat is heel netjes, wil je dat voelen?’. Ik vraag me af hoe zo’n persoon dan tijdens de bevalling is, gelukkig hoef ik dat niet uit te vinden, want ik ga verhuizen en moet dus weer (urgh) een nieuwe verloskundigenpraktijk vinden.
Rust nemen
Dat is best lastig als je bezig bent met een aanstaande verhuizing en bijkomend papierwerk, een rond rennende peuter van 2 hebt die jou graag als klimrek gebruikt en je iedere minuut die je voor jezelf hebt eigenlijk wilt gebruiken om dingen te doen. Ik merk eigenlijk pas aan storm in mijn hoofd wanneer het tijd is voor een middagdutje, iets wat ik vaker probeer te doen. Dat is dan wel weer extra leuk met de peuter in kwestie, lekker samen in het grote bed. De noodzaak om rust te moeten nemen wordt ook pijnlijk duidelijk door het gauw buiten adem zijn of te snel opstaan. Even in normaal tempo de trap oplopen is er niet meer bij. Vorige week was ik overprikkeld en maakte een verkeerde beweging, net op het moment dat de baby horizontaal onderin mijn buik lag moderne dans te doen. Dit resulteerde in een dusdanig hevige pijn dat ik in paniek vanaf de vloer om mijn man jammerde en uiteindelijk een spoedafspraak bij mijn verloskundige (niet dat mens) kreeg. Niks aan de hand: banden verrekt. Pijn was niveautje ontsluitingswee, behalve dat deze niet wegging en in volle hevigheid 10 minuten door tierde, om vervolgend met een halfuur af te zwakken naar een ‘verzwikt’ gevoel. We gaan binnenkort voor de pretecho en we kunnen niet wachten om baby2 te zien en in september te ontmoeten. Al met al ben ik wel blij dat het einde in zicht komt. Zwanger zijn is niet enorm mijn ding, behalve dan dat eten en drinken sen-sa-tio-neel kan zijn! Verder ben ik wel klaar met deze ‘magische tijd’ in mijn leven.
