12 weken zwanger van baby 2

Eerst zou ik gaan bloggen op zwangerenportaal.nl, maar na weken niets horen zeggen ze ‘geen ruimte’ te hebben. Toevallig wel voor giftige ‘informatie’ over autisme (niet van knuffelen houden en geen oogcontact maken). En uiteraard is er geen informatie te vinden over non-binaire zwangeren en is alles op vrouwen gericht.

Omdat non-binaire autistische zwangeren per definitie geen ruimte krijgen plaats ik het hier maar, totdat ik iets beters heb gevonden. Representatie is tenslotte van levensbelang.

Eindelijk kan ik mijn verloskundige ontmoeten. Het heeft even geduurd, want tja, we zitten helaas nog midden in een pandemie. Zodoende vertrek ik in mijn eentje op een zonnige vrijdagmiddag naar de praktijk. Daar aangekomen herken ik de vriendelijke stem van de telefoon.

Mijn bloeddruk en gewicht zijn goed. Mooi. Of ik toestemming wil verlenen voor dossier-overdracht van zowel mijn oude praktijk als het ziekenhuis? Hier had ik nog niet over nagedacht. Bij mijn oude praktijk zijn zoveel fouten gemaakt dat ik eigenlijk gelijk aanvoel dat ik dit liever niet heb. Ik wil mijn verloskundige niet frustreren en geef aan dat ik haar alles zelf kan vertellen en vraag of ze het heel erg vind als ik geen toestemming geef. Ze begrijpt het gelukkig wel en ik teken vervolgens alleen voor het dossier uit het ziekenhuis.

Zoals meer op latere leeftijd gediagnosticeerde auti’s heb ik door een leven lang aanpassen per ongeluk afgeleerd goed voor mijzelf en mijn sociale veiligheid op te komen. Juist nu de tweede er aan komt, gepaard met het besef dat ik nu niet alleen mijn eigen grenzen maar ook die van twee andere mensen moet gaan bewaken, is het duidelijker dan ooit wat wel en niet goed voelt.

Op de muur prijkt een foto van de verloskundigen van de praktijk; minder dan de helft dan mijn oude praktijk. Vriendelijk ogende dames die ik allemaal kan ontmoeten zodat ik niet zoals vorige keer ineens met een vreemde in mijn slaapkamer sta. Ik heb er echt vertrouwen in dit keer.

Dan zegt ze: ‘zullen we even naar het hartje gaan luisteren?’. Oh ja natuurlijk! Ik was helemaal vergeten dat dit nu kon. Omdat mijn man op zijn werk is en ik weet dat die enorm zou balen als hij dit mist, vraag ik haar of ik het misschien op mag nemen. Zij begrijpt dit helemaal en stemt meteen toe. Razendsnel maak ik een afweging; gebruik ik de camera- opname of voiceWhatsAppfunctie op mijn telefoon? Ik besluit voor die laatste te kiezen en al gauw horen we de hartslag.

Krachtig en regelmatig hoor ik voor het eerst de bevestiging van nieuw leven in mijn buik. Dat is toch wel even een oef-momentje. Geluk, ontroering en moedergevoelens maken zich van mij meester en ik kan niet veel anders uitbrengen dan ‘waaaauw’ en ‘klinkt goed toch’? De snelheid waarmee het hartje van ons nieuwe wondertje klopt is toch altijd even wennen, want dat is natuurlijk veel sneller dan de hartslag van een volwassene.

Mijn man kan zijn geluk niet op als hij op zijn werk plotseling de geluidsopname ontvangt en ook de grootouders vieren een spontaan feestje.

De volgende stap; bloed prikken en nieuwe kleren kopen, want die broeken beginnen toch echt te strak te zitten en oh hallo borsten! Het valt niet mee om als non-binair persoon betaalbare positie-kleding te vinden en de markt is overvloedig met schattige en uiterst feminiene positiekleding. Ik zit helemaal niet te wachten op kleding met kant, bloemetjes, dingen die toch sexy moeten zijn of oh gruwel mijn plotseling groeiende borsten benadrukken.Gelukkig biedt Google uitkomst en vind ik ook bij mijn vertrouwde Happy Belly’s toch wel wat leuke dingen. Ik kijk nu al uit naar de volgende echo medio april.

Autivisme Redactie
Autivisme Redactie
Artikelen: 29

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Skip to content